امید

 بیا ! وگرنه در این انتظار خواهم مرد

 اگر که بی تو بیاید بهار ، خواهم مرد

 به روی گونه من ،اشک سال ها جاری است

 و زیر پای همین آبشار خواهم مرد
 خبر رسید که تو با بهار می آیی

 در انتظار تو من تا بهار خواهم مرد

 نیامدی و خدا آگه است : من هر روز

 به اشتیاق رخت ، چند بار خواهم مرد

 پدر که تیغ به کف رفت مژده داد که من

 به روی اسب سپیدی ، سوار ، خواهم مرد

 تمام زند گی من در این امید گذشت

 که در رکاب تو با افتخار خواهم مرد

 پدر که رفت به راست قامتی آموخت

 به سان  سرو سهی ،استوار ، خواهم مرد

 ماندیم  و ندید یم به ناز آمدنت
چون سرو سر افراز ، فراز آمدنت
دل در خم کوچه  شهادت مانده ست
یک عمر در انتظار  از آمد نت

 ای  کا ش  ا نتظا ر معنی می شد                   بی تا بی جو یبار  معنی می شد

 وقتی  که سحر شکوفه صبح دمید         با آمد نت بهار معنی می شد

 

        دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت         

                                                          شبی  سیاهم  و در آرزوی طلعت ما هت

       در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست      

                                                           اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

       زگرد راه برون آکه پیردست به دیوار      

                                                           به اشگ و آه یتیمان  دویده بر سر راهت

       بیا که  این  رمد چشم عا شقان تو ای شاه 

                                                            نمی رمد  مگر از توتیای گرد سپاهت

       بیا که جز تو سزاوار  این کلاه و کمر نیست

                                                            تویی  که سو ده  کمر بند کهکشان  به کلا هت

      جمال چون تو به چشم  و نگاه پاک توان دید

                                                           به روی چون منی الحق دریغ چشم و نگاهت به روی چون منی الحق  دریغ چشم و نگاهت

 

من تاب فراق تو ندارم

          ای از نظرم نهان کجایی

              بی روی تو دل  بوده فسرده

                     ای گرمی عاشقان کجایی 

خواهر و برادر عزیز!

بیاید همان طوری که آگر کسی منتظر مهمان است خانه اش  را تمیز می کند ، ما هم روح و جسممان را از آلودگی پاک کنیم و به عنوان یک منتظر واقعی و با روی خجل دست تمنا به سوی آن یوسف زهرا گشوده و عرض کنیم: مهدی جان !ای عزیز ! به ما و کسانمان سختی رسیده و سر مایه اندک آورده ایم،پس پیمانه ما را کامل گردان و به ما صدقه و بخشش ده ، بیا بر ما نظری ،وذستی بر سر ما کشیده کاملمان کن

 

در تمام روزها آد ینه شده از ناشکیبا یی

         نمی دانم که دیگر در کدام آد ینه می آیی

تمام شهر من هر روز دستی  بر دعا دارد 

     که از خلوت برون آیی نقاب از چهره بگشایی

بگو می آیی آری تا بشویم رنگ قامتت    

      به یاد است دلخوش از این روزها در اوج تنهایی

از آن روزی که رفتی چشمهایت بر افق مانده

   که شاید باز هم بر گردی از آن سمت رویایی

پس  از تو کوچه ها نشکفته پژ مرده

 که در هر جا مرا یک عمر آزرده است گلهای متوالی